Ν. Μουρατίδης: ”Η μουσική της Ελλάδας δεν είναι τα χαζο – τσιφτετέλια”

Ο Νίκος Μουρατίδης γεννήθηκε στην Νίκαια του Πειραιά. Σπούδασε κινηματογράφο στη σχολή Σταυράκου, αλλά ασχολήθηκε με τη μουσική, είτε εργαζόμενος σε εταιρίες δίσκων, είτε στο ραδιόφωνο είτε δημοσιογραφικά. Έχει γράψει διάφορα σενάρια για τηλεοπτικές εκπομπές, όπως το Μάνα είναι μόνο μία, το Αθήνα -Θεσσαλονίκη και το Παππούδες εν δράσει [βραβείο καλύτερου σεναρίου 2001] κ.α. Έχει συμμετάσχει σε τηλεοπτικά μουσικά talent show και έχει εκδώσει 6 βιβλία.

Πως βλέπετε την μουσική βιομηχανία τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα;

Η μουσική βιομηχανία τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε μουσική βιοτεχνία, η οποία δεν έχει δουλειές, και προσπαθεί να ζήσει τρώγοντας τις ίδιες της τις σάρκες. Απ' την μια ξεπουλάνε το κλασικό τους ρεπερτόριο σε εφημερίδες και περιοδικά, και από την άλλη δεν κάνουν παραγωγές, δεν ρισκάρουν, δεν δοκιμάζουν, δεν ακούν νέους καλλιτέχνες (εκτός αν πρόκειται να τους πάρουν τα χρήματα τους).... Γενικά μια εφιαλτική κατάσταση. Αν είσαι νέος καλλιτέχνης και κάνεις το λάθος να απευθυνθείς και να υπογράψεις σε εταιρία δίσκων, την έβαψες. Θα βρεθείς ξαφνικά με νταβατζή. Άσε που έχουν ξεφυτρώσει δεκάδες δήθεν εταιρίες που παίρνουν από 300 έως 800 ευρώ από τον κάθε νέο καλλιτέχνη για να του κάνουν promo στο τραγουδάκι του, και δεν του κάνουν τίποτα. Αν σ' αυτά προσθέσεις το ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ (ραδιόφωνα, τηλεόραση και blogs) καταλαβαίνεις ότι ζούμε ένα σύγχρονο μεσαίωνα στα μουσικά μας πράγματα.

Τι σημαίνει για εσάς μουσική παιδεία;

Να ξέρεις κάπως την ιστορία της μουσικής, να ξέρεις να ξεχωρίζεις τα είδη, να έχεις άποψη γι' αυτό που ακούς, και να έχεις την κουλτούρα να ξέρεις τι μουσική βάζεις στο σπίτι σου.

Πολλοί σας θεωρούν κακό. Η αλήθεια πονάει ή έχετε μεγαλώσει εσείς με διαφορετική νοοτροπία;

Πραγματικά αδιαφορώ για το τι με θεωρούν οι πολλοί. Τα πρώτα μου 45αρια ήταν Beatles, Rolling Stones, Frank Sinatra, Elvis Presley, Ray Charles, o πρώτος μου δίσκος 33 στροφών ήταν το Tapestry της Carole King, και ο πρώτος Ελληνικός το Φορτηγό του Σαββόπουλου. Οι γονείς μου άκουγαν Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Καίτη Γκρέϊ, Πάνο Γαβαλά καταλαβαίνετε λοιπόν πάνω σε τι θεμέλια έχω μεγαλώσει. Το ότι έλαβα μέρος σε talent show, ήταν πρώτον για βιοποριστικούς λόγους και δεύτερο γιατί δεν ήθελα τα νέα παιδιά να τα βάζουν να λένε χαζο- τσιφτετέλια της πεντάρας. Δεν είναι η μουσικής της Ελλάδας αυτή. Η μουσική της Ελλάδας είναι ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Σαββόπουλος.

Υπάρχει αυτή την στιγμή κάποιος που να έχει κάτι το ξεχωριστό στην Ελλάδα η όλοι βράζουν στο ίδιο καζάνι της μετριότητας;

Αν ψάξεις θα βρεις διαμαντάκια. Αλλά το δυστύχημα είναι ότι έχουν ανατραπεί οι ισορροπίες. Κάποτε υπήρχε η κανονική μουσική και το τραγούδι και κάπου στην άκρη υπήρχαν τα σκυλάδικα. Τώρα υπάρχει το σκυλάδικο (κάθε μορφής) και κάπου στην γωνία φοβισμένοι κάποιοι αληθινοί μουσικοί και καλλιτέχνες.

Ποια δεκαετία θεωρείτε πως ήταν η καλύτερη για την ελληνική μουσική;

Νομίζω ότι στα τέλη του '50 και μέχρι την χούντα έγιναν πολύ ωραία πράγματα. Μέσα στην χούντα είχαμε ξαφνικά και αναπάντεχα την έλευση του σπουδαίου Δήμου Μούτση..... και μετά στα ' 80' ς είχαμε μια έξαρση με Κραουνάκη /Νικολακοπούλου και τους Κατσιμιχαίους. Πολύ σοβαρές περιπτώσεις για το σύγχρονο Ελληνικό τραγούδι.

Σε ακόμη ένα μουσικό διαγωνισμό κέρδισε Κύπριος. Τι πιστεύετε πως είναι αυτό που τους κάνει ιδιαίτερα αγαπητούς στο ελληνικό κοινό;

Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο το Ελληνικό κοινό, μιας και λένε ότι η πλειοψηφία των τηλεφωνημάτων έγινε από Κύπρο. Αλλά πέρα απ' αυτό, στην Κύπρο υπάρχουν πάρα πολλοί καλλίφωνοι. Ίσως γιατί διδάσκονται μουσική στο σχολείο ή επειδή όλα τα πιτσιρίκια είναι σε παιδικές χορωδίες. Κάπως σαν αυτό που λέγαμε πριν. Έχουν μουσική παιδεία

Ποια είναι τα πλεονεκτήματα που έχει κάποιος μουσικός που εργάζεται στο εξωτερικό;

Μόνο εκεί μπορείς να εργαστείς σωστά και σοβαρά. Μόνο εκεί σε αντιμετωπίζουν σαν καλλιτέχνη. Φαντάζεστε τον Βαγγέλη Παπαθανασίου να μην έφευγε και να καθόταν στην Ελλάδα; Το πολύ πολύ να γινόταν κάτι σαν τον Σπανουδάκη.