Δημήτριος Ιωάννου: Οι φωτογραφίες μου ήθελα πάντα να συμπληρώνουν το κείμενό μου

Από την πένα και το χαρτί, στη κάμερα και την φωτογραφία. Ο φωτορεπόρτερ, Δημήτρης Ιωάννου μας συστήνεται και περιγράφει πως η φωτογραφία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς λεζάντες.

"Λένε ότι «μία εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Ωστόσο, για μένα αυτό δεν είναι αρκετό. Αυτό που θέλω είναι τόσο η εικόνα όσο και οι λέξεις. Αυτό για μένα είναι η ουσία του φωτορεπορτάζ."

Ο 29χρονος Δημήτρης Ιωάννου από την Ελλάδα κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να εκπληρώσει τα όνειρα του μπορώντας να ασχοληθεί με αυτό που πάντα ήθελε. Αν και σχετικά νέος στο χώρο του φωτορεπορτάζ έχει ζήσει πολλές ιστορίες, ειδικότερα με το προσφυγικό θέμα. Προτιμάει να εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας αφού δεν του αρέσει να του"επιβάλλουν" το τι θα κάνει και σαν κύριο στόχο έχει να μπορέσει να φύγει στο εξωτερικό για να συνεχίσει εκεί την δουλειά του. Σαν δημοσιογράφος έχει δημοσιεύσει άρθρα και συνεντεύξεις του σε ιστοσελίδες, όπως η The Huffington Post της Ελλάδας, το Πρώτο Θέμα. Εργάστηκε επίσης και στο τηλεοπτικό σταθμό του ΑΝΤ1 Ελλάδος.

Αρχικά, πως προέκυψε η δημοσιογραφία για εσένα;

Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου μια δεκαετία όταν αποφάσισα πως θέλω να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία και γι' αυτό γράφτηκα στη σχολή του ΑΝΤ1. Κάθε μέρα που περνούσε με έκανε να συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο το πόσο πολύ μου αρέσει αυτό το επάγγελμα. Εργάστηκα για αρκετά χρόνια στο συγκεκριμένο κανάλι, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους που με βοήθησαν και διαμόρφωσαν τη δημοσιογραφική μου κρίση και αυτό που είμαι σήμερα, πέρασα και από άλλα μέσα, μέχρι που κατέληξα πως αυτό που με γεμίζει περισσότερο απ' όλα είναι τελικά το φωτορεπορτάζ.

Και οι δρόμοι σου με την φωτογραφία πότε άρχισαν να "σμίγουν";

Λίγο-πολύ πάντα ασχολιόμουν με την φωτογραφία, κυρίως όμως ερασιτεχνικά. Ξέρεις, πάντα θα ήμουν αυτός που στις διακοπές δεν έχει καμία φωτογραφία δική του γιατί βγάζει συνεχώς τους άλλους. Η κατάρα του φωτογράφου! Πιο επαγγελματικά βέβαια ξεκίνησα να ασχολούμαι τα τελευταία δυο χρόνια περίπου.

Το γεγονός πως ήσουν στο χώρο των media πιστεύεις σε βοήθησε αρκετά για να εξελιχθείς και στο χώρο της φωτογραφίας;

Σαφώς. Το ότι ήμουν ήδη δημοσιογράφος με έκανε να γνωρίζω και τι φωτογραφίες θέλω να τραβήξω κάθε φορά που κάλυπτα κάποιο συμβάν. Οι φωτογραφίες μου ήθελα πάντα να συμπληρώνουν το κείμενό μου, και το αντίθετο.

Τι θεωρείς πως κάνει ένα φωτορεπόρτερ να ξεχωρίζει;

Προφανώς η ξεχωριστή ματιά, η ιδανική γωνία λήψης και άλλα τεχνικά θέματα. Για μένα όμως, αυτό που παίζει μεγαλύτερο ρόλο στο φωτορεπορτάζ, αλλά και γενικότερα στη φωτογραφία, είναι η τύχη. Πρέπει δηλαδή να είσαι στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή και να κάνεις το σωστό κλικ. Δυστυχώς πολλές φορές η δική σου τύχη, είναι η ατυχία κάποιου άλλου που εσύ πρέπει να αποτυπώσεις στον φακό, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα.

Πες μας μια ιστορία η οποία σου έχει μείνει χαραγμένη μέχρι τώρα;

Είναι τόσα που μπορώ να σου, από το περσινό μου ταξίδι στην πόλη Κίλις στα σύνορα μεταξύ Τουρκίας-Συρίας, μέχρι τον προσφυγικό καταυλισμό στη Λέρο και τους πρόσφυγες που έφταναν στο λιμάνι. Πάντως, μια από τις στιγμές που θα μου μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη είναι σίγουρα η πρώτη φορά που βρέθηκα στην Ειδομένη τον περασμένο Νοέμβριο. Τα σύνορα ήταν ανοιχτά μόνο για τους πρόσφυγες από Συρία, Αφγανιστάν και Ιράκ, με αποτέλεσμα στην περιοχή να υπάρχουν πολλοί οικονομικοί μετανάστες οι οποίοι ήταν εγκλωβισμένοι για περισσότερες από 10 μέρες. Οι αντοχές τους εξαντλούνταν, όπως και η υπομονή τους. Το ποτήρι ξεχείλισε όταν μια μέρα ένας νεαρός Μαροκινός επιχείρησε να αυτοκτονήσει πιάνοντας με γυμνά χέρια κάτι ηλεκτροφόρα καλώδια. Αμέσως ξεκίνησαν συμπλοκές μεταξύ μεταναστών και της Σκοπιανής αστυνομίας και η σκηνή του Ερυθρού Σταυρού -έξω από την οποία βρισκόμουν- γέμισε τραυματίες. Παράλληλα όμως, οι εξαγριωμένοι μετανάστες που ήταν συγκεντρωμένοι έξω από τη σκηνή απαιτούσαν να μπουν μέσα για να βεβαιωθούν πως ο νεαρός είναι ζωντανός. Χωρίς να το καταλάβω, μαζί με μια ακόμα συνάδερφο, βρεθήκαμε ανάμεσα στους μετανάστες οι οποίοι από τη μια πλευρά μας έσπρωχναν προς την είσοδο της σκηνής για να φωτογραφίσουμε τον τραυματία, και από την άλλη τους γιατρούς οι οποίοι μας έσπρωχναν προς την αντίθετη πλευρά για να μπορέσουν να κάνουν τη δουλειά τους. Γενικά εκείνη η μέρα ήταν αρκετά δύσκολη από κάθε άποψη.